Iedere deelnemer in een zweethut, een workshop of een klant in een coachingstraject komt het tegen (ik ken het zelf ook heel goed): je voelt de weerstand om te voelen en uit te spreken wat je nu voelt, of om die ene oefening te doen of om die confronterende vraag eerlijk en oprecht te beantwoorden. Want je weet van binnen, dat je dan bij de pijn komt, de angst, de woede of het verdriet. Je praat er om heen met een geweldige rationalisatie, je drukt je in de groep of je zegt ja tegen de ‘opdracht’ om je uit te spreken tegen je baas, maar je doet het niet.
Dan komt het er op aan: ben je werkelijk bereid om het aan te gaan, om jezelf in de ogen te kijken, je eigen pijn, verdriet, woede, angst werkelijk te voelen en toe te laten? Lees verder
Hoe kijk jij naar jezelf? Waardeer je wat je kunt en doet? Zie je vooral wat er niet goed aan jezelf is of wat niet lukt? Veel mensen die ik ken en mensen die ik ontmoet in coachingstrajecten kijken met een strenge blik naar zichzelf. Het kan altijd beter, ik moet nog beter m’n best doen. Dat geeft je geen goed gevoel over jezelf en maakt het ook moeilijker om je te ontwikkelen. Ik ken het zelf ook maar al te goed.