Begin 2006 deed ik mijn eerste zweethut. Een hele bijzondere ervaring. In het donker zijn met een groep mannen, de hitte, het ongemak van het zitten op een handdoekje in een kleine ruimte, soms iets delen, samen zingen. Hier en nu. 
Het bracht me zowel naar binnen, naar voelen, naar mezelf als naar de verbinding met de andere mannen, met de aarde, met alles wat er is. Het voelde ook op de een of andere manier als thuis komen. In de jaren daarna heb ik vaker een zweethut gedaan. Iedere keer bracht het me verder met wat er op dat moment in mijn leven speelde en kroop ik op het eind vitaal en herboren de hut uit.
De zweethut is in al zijn eenvoud heel krachtig in zijn werking. De watergieter in de hut en de vuurman of -vrouw buiten de hut zorgen vooral voor bedding en veiligheid, bieden in een viertal rondes een eenvoudig kader, die de deelnemers uitnodigen om te voelen, te ervaren, bij zichzelf te komen, de mind meer los te laten. In die donkere hitte, waarbij het zweet over je lijf gutst, komen dan in het luisteren naar jezelf op enig moment de antwoorden op. Lees verder
