In familieopstellingen die ik laatst begeleidde en ook in recente coachingstrajecten, werd me weer zo duidelijk, dat als (zeer) pijnlijke gebeurtenissen in de familie of in het werk niet onder ogen gezien worden, dit leidt tot bijvoorbeeld besluiteloosheid, onrust of verlamd voelen. Inzicht in wat er speelde en welke pijn dat bij betrokken familieleden of bij jouzelf heeft opgeroepen, geeft (eindelijk) ruimte om vrijer te handelen en tot eigen keuzes te komen.
Ervaringen als kwetsing, teleurstelling, verlies, vernedering vermijden we en als ze zich voordoen, stoppen we ze zo snel mogelijk weg. Over tot de orde van de dag, het leven gaat immers verder, ik kan niet bij de pakken neerzitten. De pijn niet willen voelen, niet willen ervaren. Begrijpelijk, maar uiteindelijk gaat dat niet. Je leeft niet meer voluit, je verbergt een deel van jezelf, waarmee ook de levensvreugde voor een deel verdwijnt. Het kan gaan om eigen pijnervaringen, maar bij niet herleidbare zwaarte, leegte of gevoelsloosheid speelt vaak niet erkende pijn in eerdere generaties een rol.
In mijn begeleiding zet ik verschillende methoden in (zoals je levensverhaal vertellen, een familieopstelling doen, lichaamswerk, tekenen), waardoor mensen in hun eigen tempo toch durven kijken naar de pijn en de emoties (woede, angst, verdriet) die daarbij horen. En dan de stap zetten van het erkennen, dat deze pijn bij jou hoort, hoe onredelijk, onrechtvaardig of ongrijpbaar je het ook ervaart. Of dat het pijn is, die je onbewust overgenomen hebt van iemand anders uit je familiesysteem vanuit de drang om het voor de ander draaglijker te maken. Het gaat vaak over de dingen in het leven, die je niet in de hand hebt, die je overkomen, maar ook over je eigen vergissingen en misrekeningen.