Iedere deelnemer in een zweethut, een workshop of een klant in een coachingstraject komt het tegen (ik ken het zelf ook heel goed): je voelt de weerstand om te voelen en uit te spreken wat je nu voelt, of om die ene oefening te doen of om die confronterende vraag eerlijk en oprecht te beantwoorden. Want je weet van binnen, dat je dan bij de pijn komt, de angst, de woede of het verdriet. Je praat er om heen met een geweldige rationalisatie, je drukt je in de groep of je zegt ja tegen de ‘opdracht’ om je uit te spreken tegen je baas, maar je doet het niet.
Dan komt het er op aan: ben je werkelijk bereid om het aan te gaan, om jezelf in de ogen te kijken, je eigen pijn, verdriet, woede, angst werkelijk te voelen en toe te laten? Pak je de handschoen op en neem je de verantwoordelijkheid voor jezelf? Anders gezegd, neem je jezelf echt serieus en durf je naar je eigen kwetsbaarheid te kijken, deze te voelen en te ervaren om daarvan te leren en te groeien?
Ik stel vaak de vraag in een coaching, bij een workshop: “Ben je bereid? Ben je bereid om echt naar jezelf te kijken?” Het is een hele lastige vraag als ik deze vraag stel. Dan kun je niet meer om jezelf heen. Dan moet je jezelf afvragen: wil ik dit echt onderzoeken met alles wat ik daarin tegenkom of ga ik het uit de weg, vlucht ik voor mezelf. Deze vraag dwingt je naar binnen te kijken en te proeven of je echt wil en de moed hebt. Dat vraagt meestal even tijd. En als jij dan ‘ja’ zegt, is het ook een waarachtig ja. Dan kan ook een nieuwe stap gezet worden. Als het antwoord ‘nee’ is, dan is het nu nog niet het moment om het aan te gaan. Daarin ben je altijd vrij.