Bij verlies van een geliefde door de dood, van gezondheid, van werk, van je partner bij een scheiding, bij het vertrek van je kind uit huis is er onherroepelijk sprake van rouw. 
Rouw is de achterkant van de liefde. Bij alles waar je van houdt of wat je met liefde doet en wat eindigt, komt rouw om de hoek kijken. Daar zijn we niet zo goed in, daar nemen we weinig tijd voor. We hebben er ook veel oordelen over. Rouw mag wel, maar dan eventjes en op een bepaalde manier. Wel verdriet, maar geen woede, bijvoorbeeld. Rouw gaat in fases en er kunnen steeds weer momenten zijn dat de rouw aangeraakt wordt.
Ieder rouwt op zijn/ haar eigen wijze en in zijn of haar eigen tempo. Daar ruimte voor maken en zonder oordeel naar kijken is helpend. Er moet niks in rouwen. Verdriet, woede, onmacht, hulpeloosheid, zinloosheid delen met vrienden/familie die dichtbij staan, is vaak fijn. Maar niet iedereen doet dat op die manier. Soms helpt juist om iets samen te doen en er niet over te praten. Als naaste is het vaak zoeken hoe je kan ondersteunen. Vaak is er alleen maar zijn met jouw aandacht al voldoende!
Als je ervaart dat er geen plek is om te delen, dan kan een aantal gesprekken met een coach ondersteunend zijn of deelnemen aan activiteiten van een groep lotgenoten in de buurt.
Een helder boek over verlies en rouw, dat ik recent voor de tweede maal las is Met mijn ziel onder de arm, geschreven door Riet Fiddelaers-Jaspers.