Ik kwam twee mooie oude begrippen tegen, waardoor je anders naar tijd kan kijken. Het gaat over chronos en kairos. Chronos is het oude Griekse begrip, wat we allemaal heel goed kennen in deze tijd. Het gaat over het chronologische tijdsverloop, lineair en doorlopend. Het is de tijd van de klok, die door tikt. De klok die dicteert, dat we op tijd ergens moeten zijn, we dingen op tijd moeten afmaken.
Er is ook kairos, vertaald als het juiste ogenblik of gepaste tijd. Je zou ook kunnen zeggen: zinvolle tijd of quality time. Hier gaat het over het ervaren van wat je in de tijd doet. De essentie van kairos is de waarde die er aan ontleent. Bijvoorbeeld zichtbaar in de vraag: ‘Het je een leuke tijd gehad?’ Vaak zijn het de momenten waarin je niet met tijd (als chronos) bezig bent, die is dan als het ware even niet aanwezig. Denk aan een wandeling in de natuur, in alle rust met je kind spelen, in een gesprek met volle aandacht bij elkaar zijn, luisteren naar muziek of zelf muziek maken, precies dat doen in je werk, waar je hart ligt, meditatie, opgaan in het hardlopen….
Het gaat dan dus niet om de hoeveelheid tijd (chronos) die je er aan besteedt. Het gaat niet om druk bezig zijn, terwijl je misschien wel heel actief bent. Het gaat niet om doen, maar om zijn.