Een collega trainer/coach vertelde me over een managementtraining, waarin iedereen erg druk was. Op een gegeven moment zei ze: “Wees eens even stil. Doe eens even niks.” Stil worden lukte eerst helemaal niet, zelfs als een deelnemer niks meer zei, bleef hij fysiek in beweging.
Stil zitten, stil zijn, niet zenden, niet op prikkels ingaan, even bij jezelf zijn, dat kunnen we niet meer goed. Als het ware even de tijd stil zetten. Dat is verloren tijd, denk je direct, tijd waarin ik dit en dat kan doen.
Mijn eigen ervaring is, dat het juist heerlijk is om de tijd even ‘stil te zetten’. Soms gaat dat vanzelf als ik een lange wandeling in de natuur maak (in een stad lukt me dat niet), of als ik langer dan 30, 40 minuten aan het rennen ben (en de stad inmiddels ook verlaten heb). Of ik zoek het bewust op door op een rustig plekje in huis op m’n meditatiekussen te gaan zitten met ogen dicht en te voelen hoe het met me is, gedachtegangetjes los te laten, veel te gapen en rustig diep te ademen.
Ik word dan rustiger, ben meer met mijn aandacht bij mezelf. Merk, dat ik me dan af kan stemmen op hoe het werkelijk met me van binnen is. En wat me dat nu te vertellen heeft. Dan wordt iets me ook heel duidelijk, vanzelf, spontaan (bijvoorbeeld: dat ik buiten proportie geïrriteerd ben over dingen of dat ik die ene goede vriendin nu echt weer moet bellen). Het denken is er nog, maar niet meer voor op het toneel, maar wat meer in de coulissen op de achtergrond. Heerlijk. En de tijd, die doet er even niet toe.